Gelderland

Duizenden mensen zijn op dit moment in heel Nederland en ook in Gelderland onzeker wat betreft hun woonsituatie. Dit zijn de mensen die noodgedwongen, vrijwillig of op wat voor manier dan ook in een recreatiewoning wonen. Permanent wel te verstaan. Een probleem hierbij is dat het permanent bewonen van deze woningen niet mag volgens de wet. Hoe heeft het zover kunnen komen, dat velen nu in de problemen zitten met hun woningen?

De handhaving van de wet is tientallen jaren onder de maat geweest. Er is gedoogd door de gemeenten in Gelderland, maar ook elders in Nederland. Sterker nog, wanneer we luisteren naar de verhalen van mensen, zijn ze door projectontwikkelaars en zelfs door bedrijven die honderd procenten in handen van gemeenten waren, voorgehouden dat bij koop van een recreatievilla, 365 dagen bewoning mogelijk zou zijn. En de kopers hebben zich om verschillende redenen laten verleiden tot het kopen van een dergelijke recreatiewoning. Sommigen wilden in de natuur wonen, sommigen wilden speculeren op waardestijging (winst) bij legalisering, anderen hadden woonruimte nodig en weer anderen dachten dat er werkelijk waar niets aan de hand was.

De provincie, in eerste instantie ook te laks met inspectie en controle van gemeentebeleid, heeft zich voorgenomen om de handhaving van de wet strenger toe te gaan passen. De Gedeputeerde Staten van Gelderland en sommige gemeenten hebben maatregelen genomen om mensen uit hun soms kapitale villa's te krijgen en regulier te gaan wonen. Dit heeft een juridisch gevecht opgeleverd, waarin de Raad van State het uiteindelijke oordeel heeft geveld en heeft uitgesproken dat de gemeenten en de provincie in hun recht staan met de handhaving. En toen verscheen daar aan de horizon minister Dekker, die middels een aantal losse uitspraken de mensen weer eens valse hoop heeft gegeven. Een jarenlange campagne tegen deze illegale praktijken in één klap weggevaagd.

De hoop die de permanente bewoners van de recreatiewoningen koesteren is legalisering. Zij vinden dat de uitspraken van minister Dekker juist een handreiking, een uitweg is uit een slepend probleem en een uitzichtloze situatie. Gelderland moet deze kans aanpakken en legaliseren, vindt men. Meteen wordt er een deel van het woningtekort in de provincie opgelost, want al deze mensen kunnen ook geen woningen krijgen, omdat er een krapte is op de woningmarkt. “Terug naar een rijtjeshuis, ik moet er niet aan denken” roept de één, “kwetsbaar gebied is er bij ons niet” weet de ander. Nog vele andere schijnargumenten worden aangedragen.

De SP is hierin heel duidelijk: “Permanente bewoning van recreatiewoningen mag niet en daarop moet worden toegezien.” Hoezeer we het ook betreuren dat er mensen zijn, die vinden dat ze misleid zijn, onder valse voorwendselen zijn gelokt of zelfs zijn opgelicht door overheidsbedrijven, makelaars of projectontwikkelaars, dit is ons standpunt.

Wij begrijpen, roepen en dus erkennen al tientallen jaren dat er krapte is op de Nederlandse woningmarkt. De woningnood moet je aanpakken door woningen te bouwen voor iedereen, niet door het legaliseren van illegale praktijken van een groep mensen die koste wat kost het gezag van de overheid en de wet trotseert en denkt met alles weg te kunnen komen, als ze maar lang genoeg volhoudt. Ten tweede zijn, binnen de grenzen van de rechtsstaat, alle juridisch mogelijke wegen bewandeld, waarna de hoogste rechtscolleges in ons land en verschillende democratisch gekozen bestuursorganen hebben besloten dat deze praktijken illegaal zijn en dus moeten ophouden. Ten derde moet gezegd worden dat het overgrote deel van Nederland in rijtjeshuizen woont en zich daar ook goed bij voelt. Tot slot hebben de eigenaren een private transactie gepleegd, dus ze hebben iets gekocht. Als ze vinden dat ze het product niet hebben gekregen waarvoor ze betaald hebben, dan moeten ze terug naar de verkoper, dus naar die projectontwikkelaars, makelaars en gemeentebedrijven. Ze moeten schadeloosstelling eisen, desnoods voor de civiele rechter. Daarbij moeten ze zich wel afvragen of ze wel goed naar het product hebben gekeken voordat ze het kochten en of ze niet zelf openstonden voor misleiding. Ze moeten niet aankloppen bij de provinciale politiek en vragen of de provincie voor een algemene verzekeraar wil spelen. Er wordt in feite gezegd: “Lap alle beginselen van behoorlijk bestuur aan uw laars en verander even de wetgeving om onze fouten op te vangen.” Gechargeerd moet u zich het volgende voorstellen: u koopt een wapen van een handelaar, die u heeft wijsgemaakt dat het dragen van een wapen in Nederland mag en zolang u niet gepakt wordt is er niets aan de hand en denkt u dat u niets verkeerds doet. Wordt u gepakt, dan stelt u voor dat het gelegaliseerd moet worden, omdat die ene handelaar had gezegd dat het mocht.

Dat had u toch ook kunnen aanvoelen, dat je vanuit het bestuur een dergelijke wijziging van de wet niet kan doorvoeren. Tenminste niet door de SP, echter zijn onze collega's van de VVD daarin niet helemaal duidelijk. Ze proberen iedere keer weer een onzuivere discussie aan te wakkeren en de mensen die duidelijkheid willen in het ongewisse te laten. Eigen verantwoordelijkheid, collega's!!, weet u nog?

Dit stuk is geschreven door Akansel Kaymaz, statenlid voor de SP, n.a.v. de commissie Ruimtelijke Ordening.