Gelderland

Door: Eric van Kaathoven, fractievoorzitter SP Gelderland
Tijdens de behandeling van de perspectiefnota (een soort algemene beschouwingen) hebben we als SP Gelderland tegen de aanstaande bezuinigingen op natuur, milieu en cultuur gepleit maar er was ook ruimte om even stil te staan bij de wat meer persoonlijke drijfveren. Voor mij is dat de totaal uit de hand lopende klimaatverandering en de gevolgen voor de armste mensen in ons land en de armste landen elders. Hieronder een bewerking van de tekst.

Voorzitter, ik wil even stilstaan bij waar ik soms letterlijk wakker van lig: de totaal uit de hand lopende klimaatverandering of eigenlijk beter gezegd de oververhitting van de aarde als gevolg onder andere het maar blijven stoken van brandstoffen, de ontbossing en de intensieve veehouderij. Hoe leefbaar is straks de aarde, ons land en onze provincie nog? Een jaar of dertig geleden – toen we allang wisten dat opwarming van de aarde een probleem was - zou ik gezegd hebben, hoe leefbaar is het straks nog voor onze kleinkinderen, een jaar of tien geleden - toen we nog veel meer wisten en met een veel grotere zekerheid – hoe leefbaar voor onze kinderen en nu maak ik me met heel veel mensen waaronder ’s werelds beste wetenschappers zelfs al zorgen over wat wij zelf nog voor onze kiezen gaan krijgen in de rest van ons leven. Hoe leefbaar is onze wereld straks nog?
Voorzitter, wij behoren tot de eerste generaties die al lijden onder de gevolgen van klimaatverandering en tot de laatste generaties die er nog wat aan kunnen doen. En de noodzaak om dat heel snel te doen wordt elke dag groter. We hebben echt geen tijd te verliezen. Dat is nu geen slogan op een hip T-shirt van Greenpeace meer zoals in de jaren negentig NO TIME TO WASTE. Het is de keiharde realiteit waar we in leven. Als je daarbij stilstaat is dat eng, doodeng eerlijk gezegd. Elke zomer loopt het klimaat verder uit de hand. Extreme hittegolven, bosbranden, ongekende droogtes op de Veluwe en in de Achterhoek, extreem lage waterstanden in onze grote en kleine rivieren, smeltende ijskappen, en dan weer tijden van extreme regenval en heftige stormen.

En voorzitter laten we ook eerlijk zijn, het zijn de armste mensen en de armste landen die het meest lijden onder de gevolgen van klimaatverandering. Zoals bij alles in de kapitalistische samenleving zijn ook hier zijn de lasten niet eerlijk verdeeld. Mensen met geld kunnen voorlopig nog de gevolgen van klimaatverandering afkopen. Zij wonen in goed geïsoleerde huizen met warmtepompen of airco’s steeds vaker een zwembad in de tuin, ze gaan in hun auto met airco naar hun ge-airconditioneerde kantoor, ze betalen zonder blikken of blozen voor veel hogere benzine, diesel, stroom- en gasprijzen, kopen het beste beschikbare voedsel om zelf op te eten of erger nog, voor een groot deel door het vee te laten opeten dat op hun bordje beland. En dat terwijl de armste 50 procent van de wereldbevolking maar voor 10 procent van de CO2 uitstoot verantwoordelijk is en de rijkste tien procent van de wereldbevolking verantwoordelijk is voor ongeveer de helft van alle CO2-uitstoot.
Daarom is de strijd tegen de klimaatcrisis ook een sociale strijd. De klimaatcrisis en de enorme verschillen tussen arm en rijk zijn twee kanten van hetzelfde kapitalistische systeem. Want ondertussen worden rijken en grote bedrijven steeds rijker en armen steeds armer.

Voorzitter, dat wij dit laten gebeuren en dat we niet massaal in verzet komen tegen dit systeem is een van de grote vragen van deze tijd. Natuurlijk gaan toekomstige generaties zich afvragen waarom wij niet meeeeer deden, en waarom zo laat? We zagen toch allang dat het misging? Dat dit systeem niet werkt? Dat het geen leefbare wereld achterlaat.

Voorzitter, wij zouden ons bij elk besluit in deze staten de vraag moeten stellen wat onze kinderen en toekomstige generaties zouden vinden van onze besluiten? Hoe laten we een leefbare wereld achter, een wereld waar de kloof tussen arm en rijk niet groter maar juist kleiner wordt?